8 januari ben ik geopereerd. Oooooh wat had ik een schrik en wat was ik nerveus.
De dag van de operatie stond ik er op als 3de persoon die geopereerd werd voor een neurostimulator. Bij aankomst kreeg ik een bedje toegewezen in de pijnkliniek en moest ik mijn operatiehemdje aantrekken.
En toen begon het al... Ze kregen mijn infuus voor mijn baxter weer eens niet geprikt... blijkbaar heb ik hele dunne adertjes en als ze eentje vinden springt het weg... Nadat de verpleegster twee maal geprikt had heeft ze er de arts voor uit de operatiezaal laten komen. De eerste maal dat de arts geprikt had was het ook weer niet gelukt, de tweede maal gelukkig wel. (ik kan gelukkig tegen naalden, maar het is gewoon een beetje vervelend dat ze altijd 3 tot 4 keer moeten prikken voor het lukt).
De 1ste persoon was nog steeds binnen voor de operatie... dus ik wist al dat het wel even kon gaan duren voor ik aan de beurt was. De twee patiënten voor mij zijn 2 uur binnen geweest. Dus ik wist twee uur op mijn tanden bijten en ik ben er vanaf.
Ik werd alvast naar recovery gebracht voor een extra baxters en iets om wat rustig te worden. Daar werd mijn bloeddruk en hartslagmeter in de gaten gehouden.
Ok het was mijn beurt........ Ik denk dat op dat moment mijn hartslag direct weer ontregeld was...
Ik moest op mijn buik gaan liggen op de operatietafel met mijn borstkas in een kussen en mijn hoofd en kin ook op een kussen, en mijn armen boven mijn hoofd.
Het was even zoeken naar een houding die comfortabel lag voor 2 uur, aangezien ik plaatselijk verdoofd werd en tijdens de operatie bij bewust zijn moest blijven. Er was me verteld dat de epidurale verdoving heel lastig ging zijn, ik was op het ergste voorbereid... maar eigenlijk viel dat heel goed mee. Na het voldoende en uitgebreid verdoven werden de openingen gemaakt om mijn neurostimulator te plaatsen.
Onderaan in mijn rug werd een snee gemaakt waar de neurostimulator naar boven werd geduwen. Dit verliep niet echt vlot, ze kregen hem niet goed op zijn plaats... Je voelt ze dan ook aan je rug duwen, trekken, kneden,... . Ook de uitgangswonde voor de draad werd gemaakt.
Dan moest er gestimuleerd worden. Dit doen ze om te testen of de stimulator op de juiste plaats zit en hoe hij moet afgesteld worden. Ik moest zeggen waar ik de stimulatie zelf voelde, in het begin voelde ik het in beide armen en het was de bedoeling dat ik het vooral aan de linkerkant voelde. Na wat testen vonden ze dan toch een goede stimulatie.
En dan moesten alle wonden nog dicht. Dit verliep ook allemaal vrij goed, het voelt vooral vervelend en als ze aan het dichtmaken zijn weet je dat je er bijna vanaf bent en dan ging de tijd wel traag voor mij. Het dicht nieten van de wonden was wat pijnlijker, op sommige plaatsen was de verdoving al uitgewerkt.
Na de operatie werd mijn nekkraag aangedaan, en dan moest ik 24 uur volledig plat blijven liggen.
Op recovery mocht mama bij me komen want ik was toch de enige die er nog was op de afdeling... Mama vroeg eerst hoe het was enzo en daarna vroeg ze of ik wist hoelang ik binnen was geweest voor de operatie... . Ik dacht een uur of 2 zoals de andere patiënten... maar nee hoor, maar liefst 3 uur had de operatie geduurd. Dat kwam omdat ze de neurostimulator niet tussen mijn schouderbladen kregen. Maar ach het was voorbij.
Ik werd naar de dagkliniek gebracht om dan over te gaan naar per ambulance naar het hoofdgebouw van het ziekenhuis. Had ik geweten dat dat zo een ramp zou worden ik had in het ander gebouw gebleven........ . Ik moest zelf van mijn bed naar de brancard kruipen omdat ze gaan laken of plank bij hadden... Ik was nog geen uur en half geopereerd en moest 24 uur plat liggen. Al mijn energie opgebruikt om mij te moeten verleggen. Ooh wat had ik een pijn. De ambulance rit zelf was ook geen pretje. Eenmaal op mijn kamer moest ik ook daar nog eens van de brancard naar mijn bed over kruipen.
Toen mijn ouders en vriend bij me waren op de kamer ben ik in tranen uitgebarsten... Dit was teveel geweest.
Wonder boven wonder heb ik dan uiteindelijk wel wat kunnen slapen die nacht in het ziekenhuis. Volgens mij was ik volledig uitgeput.
De dag erna... Moest ik mij wassen en aankleden, ik had net al die uren plat gelegen en wist niet eens hoe ik ook maar recht moest geraken op mijn bed. Gelukkig werken mijn tante en meter in het ziekenhuis en die hebben mij uitstekend geholpen en ondersteund (zonder hen was het een grote ramp geweest)
Ik mocht naar huis. Oooooh wat was ik blij..... we vroegen of we een rolstoel konden krijgen om naar de auto te gaan want dat was toch nog een groot stuk door het ziekenhuis en dan een lang stuk naar de parking.... Maar dat was volgens de arts van die gang allemaal niet nodig, ik mocht gewoon stappen...
Ok stappen dan maar... Eenmaal aan de uitgang van het ziekenhuis vroeg mama of ik niet wou gaan zitten terwijl zij om de auto ging. Maar ik had zoveel pijn in mijn rug dat ik gewoon wou blijven opstaan.
Mama ging de auto halen en ik stond buiten te wachten.
En toen liep het fout, ik voelde mij heel licht in mijn hoofd worden en wat ik mij daarna herinner is dat ik twee keer bij bewustzijn kwam en de derde keer het vol verplegers en een reanimatiearts rond me stond. Ik moest mee naar spoed gaan. Ohnee het enige wat ik wou was naar huis gaan... Op spoed denken ze dat ik een bloeddruk val gehad heb door het zolang plat liggen en dan plots zolang moeten stappen. We kwamen ook tot de conclusie dat mijn batterij bakje dat uitwendig uit mijn zij kwam niet werkte zoals het moest.
Als ik het aanzette ging het direct naar maximum stimulatie wat ondragelijk was, als je dan eenmaal het toestel omlaag kreeg ging het van zichzelf weer omhoog. Ok, mijn bakje moest uitstaan tot ik maandag terug op controle moest maar mocht wel gewoon naar huis gaan.
De autorit naar huis was heel lastig... Mama is onderweg even gestopt zodat ik mij terug goed kon zetten en mijn gemak kon vinden.
De eerste foto is daar waar mijn draad uit mijn rechter zij komt waar mijn batterij en regelbakje aan vast hangt. De tweede foto is de wond op mijn linkerzij. En de laatste foto is de wond op mijn ruggengraat (de grootste wond)
(ik schrijf morgen verder hoe mijn dagen thuis geweest zijn. Nu hoog tijd voor rust.) Hopelijk staan er niet teveel schrijffouten of onduidelijkheden in, maar kan me nog niet zolang concentreren.
Ik ben Femke, 24 jaar. Momenteel volg ik via volwassen (afstands) onderwijs een opleiding voor dierenartsassistent. Ik ben graag creatief bezig met tekenen, kleuren, juwelen maken, kaarten maken, pixelen,... . Ik heb heel wat huisdieren waar ik veel tijd aan besteed. Ik heb CRPS in mijn linker hand/arm sinds 2014. Veel plezier met het lezen van mijn blog.