Het heeft iets langer geduurd voor ik dit bericht af heb gekregen.
Wat was ik blij dat ik thuis aankwam. Het uit de auto stappen was wel even spannend... wat had ik een schrik om opnieuw flauw te vallen... Mama en papa hebben mij samen ondersteunt.
Bij thuiskomst hebben we wel nog problemen gehad voor de thuisverpleging. Het ziekenhuis voorziet zelf een team van verplegers die dagelijks langskomen (omdat zij gespecialiseerd zijn en goed weten hoe een Neurostimulator juist werkt). In de namiddag hadden we nog steeds geen telefoon gekregen en is mama dan maar zelf gaan opbellen. Wat bleek... Het team kwam niet naar mijn ouders thuis enkel naar mijn eigen woonplaats omdat ze de regio van mijn ouders niet doen. Hoewel het voor hen dichter was om naar mijn ouders te komen. Na een hele avond rondbellen, kregen we zelf telefoon van een thuisverpleger. Uiteindelijk bleek dit mijn huidige thuisverpleger te zijn die enkele maanden voordien mijn miacalcic spuiten had gegeven. Ok, dit probleem was opgelost, hij zou naar mijn ouders thuis komen.
De eerste dagen thuis waren zwaar omdat de drie wonden van de operatie behoorlijk veel pijn deden. Ik ben normaal een buikslaper maar nu moest ik op mijn rug slapen. Ik verblijf voor de revalidatie bij mijn ouders thuis omdat ikzelf op een triplex woon met veel trappen. Mijn bed staat in de living van mijn ouders.
De eerste nachten vielen goed mee, ik was zodanig uitgeput dat ik wel kon slapen.
De eerste dagen had ik hulp voor alles nodig, in en uit bed komen, mij wassen, naar het toilet gaan, mij aankleden, eten ging ook moeilijk. Dit voelt wel raar als je een heel jaar zelfstandig hebt proberen zijn en nu volledig afhankelijk wordt. Mijn ouders hebben die taak met veel plezier op zich genomen, hoewel ik het zelf wel moeilijk had.... Ik voelde mij een echte last. Ik lag op bed en moest rusten en alles vragen als er iets moest gebeuren.
Ik heb de eerste dagen heeeeel veel bezoek bij mijn ouders thuis gekregen, en heel veel mooie kaartjes en geschenkjes. Nu nog steeds trouwens. Dat is echt fijn... Elke dag zit ik weer te wachten tot de postbode is langs geweest. Het voelt goed als mensen aan je denken en er voor je zijn.
Op zo een momenten voel je heel goed wie er nu eigenlijk voor je klaar staat.
Hier wat foto's van de dingen die ik heb gekregen.
Na het bezoek was ik wel steeds heel moe... En eigenlijk was het soms best wel confronterend... Want iedereen gaat verder met zijn leven en ik heb er toch een aantal beperkingen bij voor de rest van mijn leven. En als er dan vrolijk over dingen wordt gepraat die ik nooit meer ga kunnen doen had ik het wel eens lastig....
De operatie is plots zo snel gegaan, dat ik er emotioneel nooit bij stil heb gestaan wat ik eigenlijk allemaal ging ondergaan. Na de operatie heb ik echt wel even mijn klop gekregen en ben ik met mijn voetjes op de grond gezet...... En toen volgden de dagen met heeel veel tranen. Ik moest eigenlijk blij zijn want de pijn is echt heel sterk verminderd. Maar mijn wonden deden pijn, ik heb het gevoel iedereen tot last te zijn, ben hele dagen moe... Heb echt wel even een emotionele klop gekregen. Ik vind het moeilijk om te beschrijven waarom ik me zo voel. Ik denk dat ik vooral nog teveel vraagtekens heb over mijn toekomst.
De afgelopen weken heb ik dus eigenlijk vooral geslapen, wat wel nodig was na maanden niet te kunnen slapen. Dit weekend heb ik even gepunikt (breien op een ring), maar blijkbaar was dit nog te vroeg. Ik heb een enorme pijnaanval gekregen en deze is nog steeds aan het nazinderen. Dus toch maar even heel rustig aan nu.
Maar nu de neurostimulator zelf werkt eigenlijk best wel goed. Ik moet wel wat zoeken in welke houding ik de stimulatie goed kan verdragen. In bepaalde houdingen zou ik tegen het plafont plakken van de stimulatie :) .
Ook de wonden genezen mooi, de nietjes zijn er intussen twee weken uit. Mijn rug doet wel nog steeds pijn, en ik voel de neurostimulator tegenwoordig goed zitten tussen mijn schouderbladen.
Vrijdag is het tijd voor operatie twee dan knippen ze de draad door waar nu mijn uitwendige batterij aan hangt. Dan wordt wonde nummer drie dicht gemaakt.
Na die operatie is het wachten op goedkeuring van de mutualiteit voor het plaatsen van de definitieve neurostimulator. Ik hoop echt dat deze wordt goedgekeurd. Jammer genoeg kan dit bij de mutualiteit maanden duren voor er een beslissing is genomen. In tussen tijd val ik dus weer op de pijn die ik had voor alle operaties. Hiervoor heb ik wel veel schrik.
Ik heb het gevoel dat ik nu in een vliegtuigje aan het zweven ben en dat ze mij er dan gaan uitgooien......... Terug de pijn..... Ik mag er niet aan denken.
Papa vroeg deze week waarom ik niet genoot van het geen/heel weinig pijn hebben.... Ik heb dan ook uitgelegd dat ik nog moet verwerken dat er heel wat zal gaan veranderen in mijn leven, dat ik afhankelijk zal zijn voor heel wat dingen, en dat ik nu nog geen zekerheid heb of ik de definitieve neurostimulator wel zal krijgen....
Ik vind dit proces vooral emotioneel heel zwaar.... En ik merk ook dat ik alweer dingen zelf aan het doen ben die ik eigenlijk nog niet mag doen.... Maar ik wil mijn ouders ook wat rust gunnen. Ze doen al zoveel voor me, en ik kan me voorstellen dat het wel zwaar voor hen is om mij erbij te hebben met al mijn zorgen...
Ik ga zo blij zijn als alles achter de rug is. Maar ik moet doorzetten en ik krijg veel steun en hulp. Ik moet alleen nog leren van hulp te aanvaarden en niet altijd voor een ander te willen zorgen... Het is nu even tijd om voor mijn eigen gezondheid te zorgen.
Sorry als het een beetje chaotisch geschreven is, maar het is moeilijk mij lange tijd te concentreren.
Ik wil wel iedereen bedanken die er voor mij is, op bezoek is geweest of zich even heeft laten horen.
Ik ben Femke, 24 jaar. Momenteel volg ik via volwassen (afstands) onderwijs een opleiding voor dierenartsassistent. Ik ben graag creatief bezig met tekenen, kleuren, juwelen maken, kaarten maken, pixelen,... . Ik heb heel wat huisdieren waar ik veel tijd aan besteed. Ik heb CRPS in mijn linker hand/arm sinds 2014. Veel plezier met het lezen van mijn blog.